Test Becka

Skala depresji Becka – zwana powszechnie Testem Becka  (ang. Beck Depression Inventory, BDI), jest dość już starym – bo stworzonym w latach 60 XX wieku, ale stanowiącym standard, narzędziem do samooceny ryzyka depresji. Ocena ta jest dokonywana przez samodzielne wykonanie ankiety składającej się z 21 pytań, z 4 odpowiedziami, a odpowiedzi są punktowane od 0 do 3.  Następnie punkty są sumowane. 

Pacjent samodzielnie wypełnia formularz, oceniając swój stan psychiczny w przeciągu ostatnich 7 dni. Należy pamiętać, jest to badanie przesiewowe, na podstawie którego nie powinno rozpoznawać się choroby. Jednak w przypadku podwyższonego wyniku, sugerującego występowanie objawów depresyjnych należ niezwłocznie skonsultować się z psychiatrą lub psychologiem. Za wynik świadczący o niskim ryzyku depresji przyjmuje się 10 punktów i mniej. Wynik powyżej 10 punktów, należy traktować jako podwyższone ryzyko. Im liczba punktów jest wyższa tym objawy depresyjne są bardziej nasilone. 

W ciąży, zgodnie ze Standardem Organizacyjnym Opieki Okołoporodowej zaleca się wykonanie „oceny ryzyka depresji u ciężarnej” pomiędzy 11-14 tygodniem ciąży, a następnie pomiędzy 33 a 37 tygodniem ciąży. Nie jest natomiast wskazana metoda jaką lekarz ma to wykonać. Większość lekarzy opiera się właśnie na teście Becka, który pacjentka wykonuje samodzielnie w domu (wykonanie testu przez lekarza może różnić się wynikiem i nie jest zalecaną metodą). Jeśli w innym okresie pacjentka czuje pogorszenie samopoczucia psychicznego, może ten test powtórzyć. W przypadku podwyższonego ryzyka, niezależnie od tygodnia ciąży, powinna skonsultować się z psychiatrą lub psychologiem.